Σώπα

Σώπα μη μιλάς του Αζίζ Νεσίν

...και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , 
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει: 
ΜΙΛΑ!....

Λόγια

Θυμάμαι.
Θυμάμαι που για τρία και κάτι λεπτά ήσουν ευτυχισμένος.
Γελούσες ολόκληρος.
Χορέψαμε και για λίγο μόνο, όσο κρατάνε τρία και κάτι λεπτά, νόμιζα ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

"μέχρι τότε, πάω κι εγώ πάσο"

Προσπαθώ να θυμηθώ ποιο ήταν ακριβώς το σημείο που κατάλαβα ότι σε έχασα.

"δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα"

Πάω πίσω. Πιο πίσω. Και νομίζω ότι βρίσκω αυτή τη στιγμούλα.
Τη στιγμούλα που τα μάτια σου μέσα είχαν τίποτα. Κενό.

"σε παρακαλώ, άκουσέ με λίγο! σ' αγαπάω!"

Φταίω κι εγώ. Δεν έδωσα πολύ σημασία. Έπρεπε να είχα προσπαθήσει κι άλλο. Να σου εξηγούσα, να σου έλεγα την αλήθεια, να σου έδειχνα πόσο όμορφη είναι η ζωή σου.
Δεν έκανα τίποτα. Μόνο σου φώναζα. Και σ' έδιωχνα. Ήμουν σκληρή. Έτσι μου μάθανε. Να λέω αλήθειες κι ας πονάνε. Να σου λέω ότι δε μου αρέσει. Να κοιτάω στα μάτια και να σου δείχνω τα λάθη σου. Να σου φωνάζω "δες!". Ακούς, δεν ακούς.

"με κατέστρεψες..."

Δεν άκουγες. Κενό. Τίποτα.
Ήθελα να φύγεις. Να φύγω.
Νόμιζα ότι θα δεις ότι με χάνεις και θα τρομάξεις. Δε τρόμαξες όμως..
Με πόνεσε που δε τρόμαξες. Δε το ξανασκέφτηκες καν. Γύρισες τη πλάτη κι έφυγες.

"δε συνειδητοποιείς το αντίκτυπο των πράξεών σου, των αποφάσεών σου πάνω μου.."

Δε φταίω εγώ. Εσύ φταις. Δεν ήσουν εκεί. Δεν ήσουν πουθενά.
Μούτρωσες, θύμωσες με αυτό που είμαι. Με αυτό που ήξερες ότι είμαι. Γύρισες τη πλάτη κι έφυγες.

"τώρα τι να σου πω; τι θες από μένα;"

Και τώρα.. ήρθες. Τώρα. Που δεν υπάρχει τίποτα πια να πάρεις. Που σου 'χω δώσει όλα όσα είχα.

"δε μπορώ/δεν αντέχω"

Δεν αγοράζομαι. Δεν υπάρχει γόμα που να σβήνει το παρελθόν. Δε μπορούμε να πάμε πίσω και να ξε-κάνουμε όσα κάναμε. Κι εσύ είσαι ένας άλλος. Δεν είσαι αυτός. Δε ξέρω ποιος είσαι. 
Δε θα μάθω ποτέ ποιος τελικά έγινες και ποιος θα γίνεις.
Και το μόνο που έχει μείνει να δώσω είναι μια συγνώμη.
Πρώτα σε μένα, μετά σε σένα. Συγνώμη. Για τις φορές που πληγωθήκαμε.
Και μια ευχή ότι ο καινούριος εσύ θα είναι καλά. Αυτό μόνο. Να είναι καλά.
Και προχωράμε.

Let's talk about Alex...

About Omikron Project:
A group of guys and girls trying to show the world the untold side of the Greek crisis, and crush the negative stereotypes of our country.
Want to join them? Get in touch!
Email: omikronprjct@gmail.com
Web: http://omikronproject.gr

Καρτ Ποστάλ: Φθινόπωρο στη Δανία

6 μήνες. Μισός χρόνος στη Δανία.

Εγώ εδώ, εσύ εκεί.

Σκορπιστήκαμε.

Αυτά τα χαμόγελα. Οι φωνές. Τα γέλια. Οι ματιές. Τα κλάματα. Οι αγκαλιές. Οι στιγμές. 

Δε πειράζει. Θα φτιάξουμε καινούριες. Θα γελάμε με καινούρια αστεία. Θα φωνάζουμε δυνατά και θα αγκαλιάζουμε ξένους. Θα κλαίμε στο δρόμο όταν βρέχει για να μη μας καταλαβαίνουν οι γύρω. Μόνοι μας, χωρίς ώμο. Θα βρούμε άλλα μάτια να μας κοιτάνε.

Από την άλλη, όποτε κλείνω τα μάτια μου, πάντα τα δικά σου θα βλέπω. 

σ'ευχαριστώ

Τουλάχιστον να χοροπηδάω στο δρόμο.

Πάνε χρόνια που απλά νιώθω σα να παλεύω μονίμως. Λες και κάποιος μ' έχει αμολήσει σ' ένα ρινγκ και κάθεται απ' έξω και γελάει. Γελάει μαζί μου. Που προσπαθώ με τις μικροσκοπικές, αστείες χουφτίτσες μου να ρίξω άγαρμπες μπουνιές σε όποιον επιτίθεται. Κι αισθάνομαι ότι όλοι γύρω μου κάπως έτσι ιδρωμένοι και ματωμένοι από το ξύλο, κοιτάνε σα χαμένοι, ημιλιπόθυμοι, προσπαθώντας να αποφύγουν τις ξώφαλτσες. Σα να μπήκαμε όλοι μαζί κάπως στο ρινγκ και να μην υπάρχει "φεύγω" από αυτό. Να μην υπάρχει κάπου να κρυφτείς.

Σα να μπήκαμε στις κυλιόμενες και να τρέχουμε προς την αντίθετη μεριά με όλες μας τις δυνάμεις. Και να μην μας φωνάζει κανείς: "Γύρνα! Γύρνα από την άλλη και σταμάτα!". Αν και ακόμη και αν φώναζε κανείς δε θα τον ακούγαμε. 

Κουφοί, ματωμένοι, κουρασμένοι πολεμιστές που τρέχουν ανάποδα στις κυλιόμενες, ρίχνοντας άγαρμπες μπουνιές στον αέρα. Αυτό είμαστε.  

Προσπαθούμε πάρα πολύ για όλα. Προσπαθούμε πολύ στη δουλειά, προσπαθούμε πολύ για τις σχέσεις μας, προσπαθούμε πολύ να κάνουμε τους γύρω μας ευτυχισμένους. Να κάνουμε εμάς ευτυχισμένους. Να φτάσουμε κάπου. Πού? 

Για μια στιγμή, μία μόνο, ίσως να μπορώ να σταματήσω. Απλά να σταματήσω. 

Θα σου πω και ένα μυστικό. Εκεί που τρέχεις να φτάσεις, δε νομίζω να υπάρχει τίποτα. 

Ε λοιπόν κι εγώ, αποφασίζω να φτάσω εκεί χοροπηδώντας και σφυρίζοντας χαρούμενα, μ' ένα γλειφιτζούρι στο χέρι. Να πάνε στα τσακίδια κι οι δουλειές κι οι πολυεθνικές κι οι τίτλοι κι οι φίλοι που δεν ήρθανε ποτέ. Και στη τελική αν δε φτάσω και ποτέ και τι έγινε.. Τουλάχιστον θα χοροπηδάω στο δρόμο. 

Η επιστροφή

Συγγνώμη.

Ακόμα κι όταν δεν υπάρχει πλέον καθόλου χώρος. Μερικών ατόμων η συγγνώμη πάντα χωράει. Πάντα βρίσκει το τρόπο, τρυπώνει και κάθεται. Και το δέχεσαι. 

Και μετά χαμογελάς. Κι όλα είναι πάλι καλά!

Οι απλές στιγμές

οι απλές στιγμές.
αυτές που για να αποφύγεις το μπαμ μέσα σου, κάνεις κάτι. 
και αυτό το κάτι κάνει τα πάντα να φαίνονται όμορφα. μερικές φορές ακόμα και να είναι όμορφα.
μια από αυτές τις στιγμές πήραμε την απόφαση να αγοράσουμε μια πλαστική πισίνα και να τη βάλουμε στο σαλόνι. και όλα ξαφνικά έγιναν όπως πρέπει.

Πειραιά...

Καλοκαίρι στη Κοπεγχάγη

Το καλοκαίρι στη Κοπεγχάγη ήρθε για δυό μέρες, ξενέρωσε κι έφυγε.

Μάθημα 1ο: 
Αυτές τις δυο μέρες λοιπόν που έχεις να τις εκμεταλλεύεσαι.
Βγες, πιες, κολύμπα αν είσαι χαρντκορ, πάρε το ποδήλατο και βολταρε, ξάπλωσε στα γρασίδια.
Τώρα που μπορείς.
Μάθημα 2ο:
λειερινγκ ιζ γιορ φρεντ - η τακτική ντύνομαι σα κρεμμύδι βοηθά. 
Εδώ δε ξέρεις ποτέ πότε θα βρέξει, πότε θα βγει ο ήλιος, πότε θα βάλει κρύο. Όλα είναι ένα μυστήριο, μια φάρσα.
Μάθημα 3ο:
Οι ελληνικές αδερφιστικες ομπρέλες δε πιάνουν μια εδώ. Έχει τόσο αέρα που απλά διαλύονται. Πάρε ομπρέλα - τσεκ
Μάθημα 4ο:
Τσάμπα έφερες τις σαγιονάρες.. τόσα ζευγάρια πραγματικά άχρηστα. πφφφ...

Το Στοίχημα

as 2012

Καλό Μήνα!

Μπουτάκια έξω λοιπόν! 

Καλές μας βουτιές!


Φωτό: Κάτω Κουφονήσι - ένας μικρός παράδεισος

Διαδραστρική εγκεφαλική συσχέτιση

ττ 2012

Η λύση στη λιγουρίτσα: Cookie in a cup!!

Υπάρχει λύση στη βραδινή λιγουρίτσα!
Ξέρεις αυτή που σε πιάνει και πεινάς και βαριέσαι να πάρεις τα πόδια σου και θες απλά να φας κάτι γλυκό στα γρήγορα..
Δοκίμασε λοιπόν να φτιάξεις ένα λαχταριστό μπισκότο σε μια κούπα!

Θα χρειαστείς:

1 Φούρνο μικροκυμάτων

1μιση κουταλιά της σούπας Merenda / Nutella

1 κουταλιά της σούπας βούτυρο

2 κουταλιές της σούπας μαύρη ζάχαρη

Μισό κουταλάκι του γλυκού κακάο

1 κρόκο αυγού

Λίγο αλάτι

Λίγη βανίλια

2 κουταλιές της σούπας αλεύρι

Τριμμένα φουντούκια ή αμύγδαλα προαιρετικά

Βάλε σε μια κούπα το βούτυρο και τη Nutella και βουρ στο μικροκυμάτων για 30 δευτερόλεπτα περίπου (ανάλογα με το φούρνο).

Πρόσθεσε τη ζάχαρη, το αλάτι, το κακάο και το κρόκο αυγού και ανακάτεψε. Πρόσθεσε το αλεύρι και ανακάτεψε. Βάλε από πάνω τα τριμμένα φουντούκια ή αμύγδαλα ή ότι άλλο χωράει η φαντασία σου και βουρ πάλι στο μικροκυμάτων για 1 λεπτό.

Σου πήρε λιγότερο από 5 λεπτά και ικανοποίησες τη λιγουρίτσα σου!!!
Σωστά?


Τη συνταγή τη βρήκα σε αυτό το χαρούμενο πολύχρωμο blog! :)

κάποιες σχέσεις

υπάρχουν κάποιες σχέσεις που είναι παγωμένες. για πάντα. 

που ότι κι αν κάνεις δε μπορείς να τις επαναφέρεις. που θα μείνουν έτσι, ακίνητες, σαν αγάλματα να σου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξαν.

και η ζωή συνεχίζεται.

Καρτ Ποστάλ: Δανία - Μέρος δεύτερο

Καρτ ποστάλ: Δανία - Μέρος πρώτο

Υ.Γ.: Πήρα μαζί και τα παιδιά! Τα έβαλα στο παράθυρο να έχουν θέα!

διάβασε περισσότερα για τα παιδιά εδώ

Δανοί

Οι Δανοί είναι τεράστιοι. Άσπροι, ξανθοί και τεράστιοι.
Σε κοιτάνε από ψηλά σαν άσπροι γίγαντες και αρχίζουν να μιλούν ξερνωντας. Λες και είναι μονίμως μεθυσμένοι.

Οι Δανοί είναι άσπροι, μοναχικοί, θλιμμένοι γίγαντες.

source here

Κοιτούν το χρόνο από ψηλά. Και ενώ από εκεί πάνω θα έπρεπε να φαίνεται τόσο δα μικρός, σε αυτούς φαίνεται άπλετος. Και για αυτό ποτέ δε βιάζονται. Μερικοί νομίζουν ότι έχουν άγχος. Αλλά στη πραγματικότητα, δεν αγχώνονται ποτέ.

Έχουν δικαιώματα. Τα οποία είναι δεδομένα. Κανείς δεν μπορεί να τους τα αφαιρέσει.
Οι πόλεις τους είναι για τους ανθρώπους. Έχουν το δικαίωμα να τις χαίρονται. Όποτε βγαίνει ο ήλιος ξεχνούν οτι υπάρχει αύριο και ξαπλώνουν γυμνοί στα πάρκα. Αρπάζουν τις μπύρες τους και πίνουν ξέγνοιαστοι στις λίμνες.
Έχουν το δικαίωμα να έχουν προσωπική ζωή η οποία πάντα θα είναι η βασική τους προτεραιότητα. Και αυτό δε το διεκδικούν. Είναι κεκτημένο. Δουλεύουν για να ζουν και δε ζουν για να δουλεύουν. Κι όποιος προσπαθήσει με οποιοδήποτε τρόπο να τους επιβάλει κάτι το οποίο δεν έχουν προϋπογράψει ή προσυμφωνησει με κάποιο τρόπο απλά θα προσπαθήσει τσάμπα. Γιατί εδώ μπορούν να λένε Όχι. Απλά Όχι. Δεν υπάρχει "ναι σε όλα" εδώ.
Μιλάνε στον ενικό σε όλους. Δεν υπάρχει πληθυντικός ευγενείας. Όλοι είναι ίσοι. Κι ας είναι αυτοί γίγαντες κι εγώ τόσο δα μικρή. Είμαστε ίσοι.

Χωρίς Λόγια

One year after the riots of June 15, 28 & 29 2011 - Split normality from Yiannis Biliris on Vimeo.

ΑΡΧΗ

το τοπικό ή χρονικό σημείο από όπου αρχίζει κάτι, η αφετηρία, το ξεκίνημα...

- "κάθε αρχή και δύσκολη": το πρώτο στάδιο κάθε προσπάθειας, κάθε εγχειρήματος είναι το πιο δύσκολο

- "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός": το πρώτο στάδιο κάθε εγχειρήματος είναι το πιο σημαντικό (κυρίως όσον αφορά την πραγματοποίησή του).

Εδώ, αρχίζουν όλα στη Δανία το Φεβρουάριο του 2012.

Είναι αρχή, κάνει κρύο, ψάχνουμε σπίτι, μας κόβουν κλήσεις επειδή δε χτυπάμε σωστά το εισιτήριό μας. Τους εξηγούμε ότι δε φταίμε εμείς. Ότι δεν καταλαβαίνουμε το σύστημά τους.

Αλλά..

-"Το εισιτήριο πρέπει να χτυπιέται σωστά πριν την επιβίβαση. Και όχι μετά"

-"Μα... Το χτυπήσαμε! Απλά δεν καταλαβαίνουμε πόσες φορές πρέπει να βγει και να μπει το εισιτήριο στο μηχάνημα που χτυπάει τα εισιτήρια.."

-"Το εισιτήριο πρέπει να χτυπιέται σωστά πριν την επιβίβαση. Και όχι μετά"

Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο. Δεν έχεις τη δυνατότητα. Δε πειράζει...

ΑΡΧΗ

Εδώ άρχισαν όλα στη Δανία το Φεβρουάριο του 2012.

Κι έχουμε φτάσει στον Ιούλιο. Κάνει λιγότερο κρύο, έχουμε σπίτι. Το δικό μας σπίτι. Όλα είναι δικά μας. Κι όλα είναι μπροστά. Μέλλον, όνειρα, δυνατότητες και επιλογές. Πολλές επιλογές. Σημαντικές και ασήμαντες.

Θες κόκκινο η γαλάζιο; Θες κοτόπουλο ή ψάρι; Θες δεξιά ή αριστερά; Θες το ακριβό η το φθηνό;

Είναι όμορφα. Και πονάει κάθε μέρα και λιγότερο. 

Έχει χρώματα, ησυχία και ουρανό. Έναν ουρανό τόσο μεγάλο και τόσο μπλε που δεν έχει αλλού. Κι αν έχει, εδώ τουλάχιστον τον δείχνουν. Τον επιδεικνύουν. Δεν τον κρύβουν πίσω από πολυκατοικίες, τσιμέντο και γκρι.

Και ίσως μια μέρα να μάθει μη πονάει πια.. Ή να μάθω εγώ να ζω με ένα μόνιμο άουτς μέσα μου.

στο σταθμό του τρένου στο Lyngby

ΑΡΧΗ

Ένα σαλιγκάρι προσπαθεί να περάσει το πεζοδρόμιο. Σέρνεται. Θα το πατήσουν..

Το σήκωσα και το έβαλα στην άκρη. Όλα καλά.

πρωί από το παράθυρο

ΤΕΛΟΣ

"η λέξη τέλος σημαίνει το τέρμα, το πέρας και είναι η αντίθετη έννοια της αρχής.
Το "τέλος" αποτελεί και το έσχατο σημείο ενός πράγματος, υπόθεσης ή παρουσίασης."

Άνοιξη 2012 - κάπου εδώ τελειώνει η καθημερινότητα στην Ελλάδα.
Το γνώριμο, το οικείο, το εύκολο. Κι αρχίζει το άγνωστο, το δύσκολο.

Κάπου εδώ λέμε αντίο. Και νιώθουμε συναισθήματα. Άγχος, ενθουσιασμό, στεναχώρια, πίκρα, χαρά. Όλα μαζί ταυτόχρονα. Λες κι έβαλες όλα σου τα ρούχα μαζί στο πλυντήριο κι έχουν πάρει όλα μετά το ίδιο μωβί χρώμα. Έτσι και το κυρίαρχο συναίσθημα. Μωβί. Λίγο από όλα. Σαλάτα.
 
Το αποφεύγεις όμως. Το κρατάς καλά καλά κλεισμένο σε μια γωνίτσα μέσα σου και κάνεις ότι δεν υπάρχει. Μέχρι που αρχίζεις να μετράς αντίστροφα στιγμές, μέρες, ώρες.. Και κάπου εκεί ακούς το "τικ-τακ" της βόμβας που κρύβεις μέσα σου που είναι έτοιμη να σκάσει και να γεμίσει μωβί ο τόπος...

Το έλεγες ότι θα το κάνεις απλά ποτέ σου δε σε πίστευες (κοίτα κι εδώ). Ήταν ένα ακόμη "θα". Που σήμερα έγινε παρόν και αύριο παρελθόν κι εσένα απλά σε προσπέρασε η ίδια σου η ιδέα, η ίδια σου η γλώσσα, η ίδια σου η απόφαση τόσο γρήγορα που ούτε που κατάλαβες τι έγινε.

Μωβί. Αυτό είναι το χρώμα του τέλους.