Λόγια

Θυμάμαι.
Θυμάμαι που για τρία και κάτι λεπτά ήσουν ευτυχισμένος.
Γελούσες ολόκληρος.
Χορέψαμε και για λίγο μόνο, όσο κρατάνε τρία και κάτι λεπτά, νόμιζα ότι όλα θα πήγαιναν καλά.

"μέχρι τότε, πάω κι εγώ πάσο"

Προσπαθώ να θυμηθώ ποιο ήταν ακριβώς το σημείο που κατάλαβα ότι σε έχασα.

"δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα"

Πάω πίσω. Πιο πίσω. Και νομίζω ότι βρίσκω αυτή τη στιγμούλα.
Τη στιγμούλα που τα μάτια σου μέσα είχαν τίποτα. Κενό.

"σε παρακαλώ, άκουσέ με λίγο! σ' αγαπάω!"

Φταίω κι εγώ. Δεν έδωσα πολύ σημασία. Έπρεπε να είχα προσπαθήσει κι άλλο. Να σου εξηγούσα, να σου έλεγα την αλήθεια, να σου έδειχνα πόσο όμορφη είναι η ζωή σου.
Δεν έκανα τίποτα. Μόνο σου φώναζα. Και σ' έδιωχνα. Ήμουν σκληρή. Έτσι μου μάθανε. Να λέω αλήθειες κι ας πονάνε. Να σου λέω ότι δε μου αρέσει. Να κοιτάω στα μάτια και να σου δείχνω τα λάθη σου. Να σου φωνάζω "δες!". Ακούς, δεν ακούς.

"με κατέστρεψες..."

Δεν άκουγες. Κενό. Τίποτα.
Ήθελα να φύγεις. Να φύγω.
Νόμιζα ότι θα δεις ότι με χάνεις και θα τρομάξεις. Δε τρόμαξες όμως..
Με πόνεσε που δε τρόμαξες. Δε το ξανασκέφτηκες καν. Γύρισες τη πλάτη κι έφυγες.

"δε συνειδητοποιείς το αντίκτυπο των πράξεών σου, των αποφάσεών σου πάνω μου.."

Δε φταίω εγώ. Εσύ φταις. Δεν ήσουν εκεί. Δεν ήσουν πουθενά.
Μούτρωσες, θύμωσες με αυτό που είμαι. Με αυτό που ήξερες ότι είμαι. Γύρισες τη πλάτη κι έφυγες.

"τώρα τι να σου πω; τι θες από μένα;"

Και τώρα.. ήρθες. Τώρα. Που δεν υπάρχει τίποτα πια να πάρεις. Που σου 'χω δώσει όλα όσα είχα.

"δε μπορώ/δεν αντέχω"

Δεν αγοράζομαι. Δεν υπάρχει γόμα που να σβήνει το παρελθόν. Δε μπορούμε να πάμε πίσω και να ξε-κάνουμε όσα κάναμε. Κι εσύ είσαι ένας άλλος. Δεν είσαι αυτός. Δε ξέρω ποιος είσαι. 
Δε θα μάθω ποτέ ποιος τελικά έγινες και ποιος θα γίνεις.
Και το μόνο που έχει μείνει να δώσω είναι μια συγνώμη.
Πρώτα σε μένα, μετά σε σένα. Συγνώμη. Για τις φορές που πληγωθήκαμε.
Και μια ευχή ότι ο καινούριος εσύ θα είναι καλά. Αυτό μόνο. Να είναι καλά.
Και προχωράμε.