Πάνε χρόνια που απλά νιώθω σα να παλεύω μονίμως. Λες και κάποιος μ' έχει αμολήσει σ' ένα ρινγκ και κάθεται απ' έξω και γελάει. Γελάει μαζί μου. Που προσπαθώ με τις μικροσκοπικές, αστείες χουφτίτσες μου να ρίξω άγαρμπες μπουνιές σε όποιον επιτίθεται. Κι αισθάνομαι ότι όλοι γύρω μου κάπως έτσι ιδρωμένοι και ματωμένοι από το ξύλο, κοιτάνε σα χαμένοι, ημιλιπόθυμοι, προσπαθώντας να αποφύγουν τις ξώφαλτσες. Σα να μπήκαμε όλοι μαζί κάπως στο ρινγκ και να μην υπάρχει "φεύγω" από αυτό. Να μην υπάρχει κάπου να κρυφτείς.
Σα να μπήκαμε στις κυλιόμενες και να τρέχουμε προς την αντίθετη μεριά με όλες μας τις δυνάμεις. Και να μην μας φωνάζει κανείς: "Γύρνα! Γύρνα από την άλλη και σταμάτα!". Αν και ακόμη και αν φώναζε κανείς δε θα τον ακούγαμε.
Κουφοί, ματωμένοι, κουρασμένοι πολεμιστές που τρέχουν ανάποδα στις κυλιόμενες, ρίχνοντας άγαρμπες μπουνιές στον αέρα. Αυτό είμαστε.
Προσπαθούμε πάρα πολύ για όλα. Προσπαθούμε πολύ στη δουλειά, προσπαθούμε πολύ για τις σχέσεις μας, προσπαθούμε πολύ να κάνουμε τους γύρω μας ευτυχισμένους. Να κάνουμε εμάς ευτυχισμένους. Να φτάσουμε κάπου. Πού?
Για μια στιγμή, μία μόνο, ίσως να μπορώ να σταματήσω. Απλά να σταματήσω.
Θα σου πω και ένα μυστικό. Εκεί που τρέχεις να φτάσεις, δε νομίζω να υπάρχει τίποτα.
Ε λοιπόν κι εγώ, αποφασίζω να φτάσω εκεί χοροπηδώντας και σφυρίζοντας χαρούμενα, μ' ένα γλειφιτζούρι στο χέρι. Να πάνε στα τσακίδια κι οι δουλειές κι οι πολυεθνικές κι οι τίτλοι κι οι φίλοι που δεν ήρθανε ποτέ. Και στη τελική αν δε φτάσω και ποτέ και τι έγινε.. Τουλάχιστον θα χοροπηδάω στο δρόμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου