Είσαι σ’ένα αυτοκίνητο.. Και πας, και πας.. Μέχρι που χάνεις το σήμα στο κινητό.
Είσαι που λες στη μέση του πουθενά και σε πιάνει «αστική κρίση».. «Δεν έχω σήμα.. Κι άμα γίνει κάτι εδώ; Τι γίνεται μετά; Κι άμα πάθουμε τίποτα; Τι το θέλαμε τώρα πρωτοχρονιάτικα αυτό; Να πάμε να αποκλειστούμε;».
Και μετά από στροφές και στενά δρομάκια βρίσκεις σε μια τρύπα ανάμεσα στα βουνά και στα δέντρα ένα τόσο δα μικρόκοσμο.. Με μια πλατεία.. Κι ένα πέτρινο κτήριο εκεί στη μέση. Το ΣΧΟΛΑΡΧΕΙΟ.
Μαθαίνεις ότι το ΣΧΟΛΑΡΧΕΙΟ ήταν το σχολείο του χωριού. Κτήριο του 1891. Τώρα είναι ξενώνας και οι αίθουσες έγιναν δωμάτια.
Ζητάς το λογαριασμό (και τρέμεις και ιδρώνεις μ’όλα αυτά που κατανάλωσες).. Δε σου δίνουν σημασία! Μόνο λένε «Χαλάααρωσε.. Πιες, φάε και τα βρίσκουμε..».
Πας να αφήσεις τα πράγματά σου (είσαι κι από ταξίδι..) και σου λένε «Α! Που ‘στε; Ξεκουραστείτε! Το βράδυ έχει πάρτυ! Θα ανάψουμε φωτιά στη πλατεία, θα ‘χει και βεγγαλικά.. Θα ‘ναι ωραία!».
Ανεβαίνεις κάτι σκαλιά και μπαίνεις σε μια σάλα με τζάκι και χαμογελάς και λες «είναι ωραία εδώ!».
Εκείνη λοιπόν τη στιγμή που χαμογέλασες, ξεχνάς και το κινητό που δεν έχει σήμα, και την πόλη, και το λογαριασμό.. Κι έχεις μπει στο κλίμα!
Κάπως έτσι μαγεύτηκα.. Λίγο το τζάκι, λίγο οι άνθρωποι, λίγο οι κατάλογοι που ήταν σαν παλιό αναγνωστήριο δημοτικού, λίγο το μπαράκι στη πλατεία και η φωτιά στη μέση, λίγο η γίδα η βραστή μετά το πάρτυ...
Περισσότερες πληροφορίες: http://www.tsintzina.gr/
Γαρίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου