Σε μια χώρα που είναι Μάρτιος και χιονίζει

Είμαι σε μια χώρα πολύ μακριά και είναι Μάρτιος. Χιονίζει. (βρες το λάθος)

Το λάθος θα μπορούσε να είναι το ρήμα "είμαι". Ίσως μια από τις φωνές μέσα μου σου απαντήσει ότι σίγουρα, ναι, αυτό είναι το λάθος. Αλλά όχι. Είναι ερώτηση παγίδα. Είναι σαφές ότι το λάθος είναι η λέξη Μάρτιος και Χιονίζει με μία τελεία (.) απόσταση. Αυτές οι δύο λέξεις μαζί δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Να που εδώ υπάρχουν. Και όλες οι φωνές μέσα μου ουρλιάζουν ότι ξεκάθαρα αυτό είναι το λάθος.

Υπάρχουν πολλές φωνές μέσα μου. Ναι, ίσως να είμαι τρελή  Ή να έχω θέματα. Αλλά πες μου αλήθεια.. Ποιος δεν έχει? Βρες μου έναν. Εγώ λοιπόν έχω τις φωνές μέσα μου.
Δύο ειδών:

α) ΦΩΝΕΣ που τα αυτιά μου έκλεψαν από άλλους ή έμαθαν απ' έξω, ξεπατίκωσαν και τώρα τις μιμούνται δυνατά μες στο κεφάλι μου. Τις χροιές τους. Τα λόγια τους. Την έντασή τους. Τις παίζουν μέσα μου ξανά και ξανά όποτε χρειαστεί. Άλλοτε για να με βασανίσουν άλλοτε για να με σώσουν.

β) ΦΩΝΕΣ που είναι δικές μου και με πάνε μία από δω, μία από κει. Μία μαλώνουν, μία τα ξαναβρίσκουν. Χοροπηδάνε σε μαγικά καπέλα και ταξιδεύουν σε φανταστικούς κόσμους. Σκέφτονται ξαφνικά καταπληκτικές ιδέες και πλημμυρίζεις μέσα σου με χρώματα. Άλλες φορές σε αγριοκοιτάζουν, κακιώνουν κι αμέσως μετά το ξεχνάνε, ανάβουν ένα τσιγάρο και μένουν σιωπηλές, κρυμμένες μέσα μου.

Απλά, αν είσαι κι εσύ σε μία τέτοια χώρα, κλείσε τα μάτια σου, πες στις δικές σου φωνές να σε ταξιδέψουν σε μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή παραλία, βάλε αντηλιακό κι ας έχει -10 έξω (θα σου πω κι άλλα σε άλλο ποστ με DIY για αυτό το κόνσεπτ), βγάλε τη γλώσσα σε όλους και χαμογέλα.

Με άλλα λόγια: The sunshine lives within us! 
(must have attitude in the Nordics, otherwise τη χάσαμε τη μπάλα... κι εγώ και οι φωνές μου.)