Η λύση στη λιγουρίτσα: Cookie in a cup!!

Υπάρχει λύση στη βραδινή λιγουρίτσα!
Ξέρεις αυτή που σε πιάνει και πεινάς και βαριέσαι να πάρεις τα πόδια σου και θες απλά να φας κάτι γλυκό στα γρήγορα..
Δοκίμασε λοιπόν να φτιάξεις ένα λαχταριστό μπισκότο σε μια κούπα!

Θα χρειαστείς:

1 Φούρνο μικροκυμάτων

1μιση κουταλιά της σούπας Merenda / Nutella

1 κουταλιά της σούπας βούτυρο

2 κουταλιές της σούπας μαύρη ζάχαρη

Μισό κουταλάκι του γλυκού κακάο

1 κρόκο αυγού

Λίγο αλάτι

Λίγη βανίλια

2 κουταλιές της σούπας αλεύρι

Τριμμένα φουντούκια ή αμύγδαλα προαιρετικά

Βάλε σε μια κούπα το βούτυρο και τη Nutella και βουρ στο μικροκυμάτων για 30 δευτερόλεπτα περίπου (ανάλογα με το φούρνο).

Πρόσθεσε τη ζάχαρη, το αλάτι, το κακάο και το κρόκο αυγού και ανακάτεψε. Πρόσθεσε το αλεύρι και ανακάτεψε. Βάλε από πάνω τα τριμμένα φουντούκια ή αμύγδαλα ή ότι άλλο χωράει η φαντασία σου και βουρ πάλι στο μικροκυμάτων για 1 λεπτό.

Σου πήρε λιγότερο από 5 λεπτά και ικανοποίησες τη λιγουρίτσα σου!!!
Σωστά?


Τη συνταγή τη βρήκα σε αυτό το χαρούμενο πολύχρωμο blog! :)

κάποιες σχέσεις

υπάρχουν κάποιες σχέσεις που είναι παγωμένες. για πάντα. 

που ότι κι αν κάνεις δε μπορείς να τις επαναφέρεις. που θα μείνουν έτσι, ακίνητες, σαν αγάλματα να σου θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξαν.

και η ζωή συνεχίζεται.

Καρτ Ποστάλ: Δανία - Μέρος δεύτερο

Καρτ ποστάλ: Δανία - Μέρος πρώτο

Υ.Γ.: Πήρα μαζί και τα παιδιά! Τα έβαλα στο παράθυρο να έχουν θέα!

διάβασε περισσότερα για τα παιδιά εδώ

Δανοί

Οι Δανοί είναι τεράστιοι. Άσπροι, ξανθοί και τεράστιοι.
Σε κοιτάνε από ψηλά σαν άσπροι γίγαντες και αρχίζουν να μιλούν ξερνωντας. Λες και είναι μονίμως μεθυσμένοι.

Οι Δανοί είναι άσπροι, μοναχικοί, θλιμμένοι γίγαντες.

source here

Κοιτούν το χρόνο από ψηλά. Και ενώ από εκεί πάνω θα έπρεπε να φαίνεται τόσο δα μικρός, σε αυτούς φαίνεται άπλετος. Και για αυτό ποτέ δε βιάζονται. Μερικοί νομίζουν ότι έχουν άγχος. Αλλά στη πραγματικότητα, δεν αγχώνονται ποτέ.

Έχουν δικαιώματα. Τα οποία είναι δεδομένα. Κανείς δεν μπορεί να τους τα αφαιρέσει.
Οι πόλεις τους είναι για τους ανθρώπους. Έχουν το δικαίωμα να τις χαίρονται. Όποτε βγαίνει ο ήλιος ξεχνούν οτι υπάρχει αύριο και ξαπλώνουν γυμνοί στα πάρκα. Αρπάζουν τις μπύρες τους και πίνουν ξέγνοιαστοι στις λίμνες.
Έχουν το δικαίωμα να έχουν προσωπική ζωή η οποία πάντα θα είναι η βασική τους προτεραιότητα. Και αυτό δε το διεκδικούν. Είναι κεκτημένο. Δουλεύουν για να ζουν και δε ζουν για να δουλεύουν. Κι όποιος προσπαθήσει με οποιοδήποτε τρόπο να τους επιβάλει κάτι το οποίο δεν έχουν προϋπογράψει ή προσυμφωνησει με κάποιο τρόπο απλά θα προσπαθήσει τσάμπα. Γιατί εδώ μπορούν να λένε Όχι. Απλά Όχι. Δεν υπάρχει "ναι σε όλα" εδώ.
Μιλάνε στον ενικό σε όλους. Δεν υπάρχει πληθυντικός ευγενείας. Όλοι είναι ίσοι. Κι ας είναι αυτοί γίγαντες κι εγώ τόσο δα μικρή. Είμαστε ίσοι.

Χωρίς Λόγια

One year after the riots of June 15, 28 & 29 2011 - Split normality from Yiannis Biliris on Vimeo.

ΑΡΧΗ

το τοπικό ή χρονικό σημείο από όπου αρχίζει κάτι, η αφετηρία, το ξεκίνημα...

- "κάθε αρχή και δύσκολη": το πρώτο στάδιο κάθε προσπάθειας, κάθε εγχειρήματος είναι το πιο δύσκολο

- "η αρχή είναι το ήμισυ του παντός": το πρώτο στάδιο κάθε εγχειρήματος είναι το πιο σημαντικό (κυρίως όσον αφορά την πραγματοποίησή του).

Εδώ, αρχίζουν όλα στη Δανία το Φεβρουάριο του 2012.

Είναι αρχή, κάνει κρύο, ψάχνουμε σπίτι, μας κόβουν κλήσεις επειδή δε χτυπάμε σωστά το εισιτήριό μας. Τους εξηγούμε ότι δε φταίμε εμείς. Ότι δεν καταλαβαίνουμε το σύστημά τους.

Αλλά..

-"Το εισιτήριο πρέπει να χτυπιέται σωστά πριν την επιβίβαση. Και όχι μετά"

-"Μα... Το χτυπήσαμε! Απλά δεν καταλαβαίνουμε πόσες φορές πρέπει να βγει και να μπει το εισιτήριο στο μηχάνημα που χτυπάει τα εισιτήρια.."

-"Το εισιτήριο πρέπει να χτυπιέται σωστά πριν την επιβίβαση. Και όχι μετά"

Δεν μπορείς να κάνεις διάλογο. Δεν έχεις τη δυνατότητα. Δε πειράζει...

ΑΡΧΗ

Εδώ άρχισαν όλα στη Δανία το Φεβρουάριο του 2012.

Κι έχουμε φτάσει στον Ιούλιο. Κάνει λιγότερο κρύο, έχουμε σπίτι. Το δικό μας σπίτι. Όλα είναι δικά μας. Κι όλα είναι μπροστά. Μέλλον, όνειρα, δυνατότητες και επιλογές. Πολλές επιλογές. Σημαντικές και ασήμαντες.

Θες κόκκινο η γαλάζιο; Θες κοτόπουλο ή ψάρι; Θες δεξιά ή αριστερά; Θες το ακριβό η το φθηνό;

Είναι όμορφα. Και πονάει κάθε μέρα και λιγότερο. 

Έχει χρώματα, ησυχία και ουρανό. Έναν ουρανό τόσο μεγάλο και τόσο μπλε που δεν έχει αλλού. Κι αν έχει, εδώ τουλάχιστον τον δείχνουν. Τον επιδεικνύουν. Δεν τον κρύβουν πίσω από πολυκατοικίες, τσιμέντο και γκρι.

Και ίσως μια μέρα να μάθει μη πονάει πια.. Ή να μάθω εγώ να ζω με ένα μόνιμο άουτς μέσα μου.

στο σταθμό του τρένου στο Lyngby

ΑΡΧΗ

Ένα σαλιγκάρι προσπαθεί να περάσει το πεζοδρόμιο. Σέρνεται. Θα το πατήσουν..

Το σήκωσα και το έβαλα στην άκρη. Όλα καλά.

πρωί από το παράθυρο