Η Παταπούφα κι ο Φασουλέτος

Νοσταλγία

Νόστος (=επιστροφή)  -  Άλγος (=πόνος)

"Ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού"

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, να γυρίζει πίσω με το νου.  Δένομαι συναισθηματικά με άψυχα πράγματα που κάποτε σήμαιναν τόσα πολλά για μένα. Παλιές κούκλες, ζωγραφιές, παιχνίδια, χαρτάκια που ανταλλάζαμε στο σχολείο με ένα κόμπο στο στομάχι μη μας πιάσει ο δάσκαλος..

Ακούω ακόμα τη μαμά να μου λέει: "Πέτα τα! Έχει γεμίσει το σπίτι σκουπίδια!" Σκουπίδια;; Μα.. Είναι κομμάτια μου. Είναι εγώ. Είναι χαρές, λύπες, χαμόγελα και δάκρυα..

Με τα χρόνια τα περισσότερα χάθηκαν, πετάχτηκαν. Αλλά γλύτωσαν δύο σημαντικά κομμάτια που μαρτυρούν ότι υπήρξα κάποτε παιδί, πολύ πριν τη δουλειά, τους λογαριασμούς, τα βιογραφικά και την ανεργία να με κυνηγούν. Τότε που ανυπομονούσα να γίνω αυτό που είμαι σήμερα: μια "ανεξάρτητη" μονάδα σ' ένα τόσο άδικο παρόν και μ' ένα τόσο αβέβαιο μέλλον.. Μια εικόνα του εαυτού μου που έρχεται σε αντίθεση με αυτά που μου 'λεγαν γονείς και καθηγητές.. "Διάβασε, πήγαινε ταυτόχρονα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, κάνε ιδιαίτερα, μάθε 10 γλώσσες και κάνα μουσικό όργανο, έπειτα σπούδασε, και αφού σε φουσκώσουμε με εφόδια σαν τη γαλοπούλα σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι......αααα!!! Τότε!!!... Τότε θα μπορείς να 'χεις όλα όσα θες! Θα μπορείς να έχεις τη δουλειά των ονείρων σου, να ΄σαι ανεξάρτητη, να 'χεις χρόνο για τον εαυτό σου, να κάνεις όλα όσα θες τώρα.." 

Η Παταπούφα και ο Φασουλέτος. 

Τους κρατάω και περιμένω να έρθει η μέρα που μου υποσχέθηκαν..
Η μέρα να κάνω αυτό που ήθελα τότε.. Η μέρα να παίξω μαζί τους.

Γαρίδα

P.S.:
Μαμά, έπαιξα σαν παιδί και δεν σε κατηγορώ.. Απλά.. Αν γυρνούσα πίσω... Τώρα που ξέρω σε τι βοηθούν τα εφόδια που μου 'δωσες στην Ελλάδα, θα 'παιζα περισσότερο και θα σπούδαζα για χόμπι.