Τετάρτη 26 Μαΐου 2010

Time out

 image here

One's destination is never a place
but rather a new way of looking at things.


- Henry Miller (1891 - 1980)


Τις τελευταίες μέρες τρέχω απ' το ταμείο ανεργίας σε interview και από interview στο παλιό γραφείο να μαζέψω ότι απέμεινε (έκλεισε στο 'πα; ναι, ναι.. άσ' τα..).
Γύρισα πριν λίγες μέρες λαχανιασμένη κι αναψοκοκκινισμένη απ' τη ζέστη. Αποφάσισα να φτιάξω κιμαδόπιτα. Και κάπου ανάμεσα στο κρεμμύδι και το κιμά και το πλάστη μου'ρθε.

Δεν θέλω να δουλεύω για 800 ευρώ άλλο. Δεν θέλω να χάνω χρόνια από τη ζωή μου λόγω του άγχους που μου προκαλεί η δουλειά. Θέλω διάλειμμα.
Και αποφάσισα να κάνω κάτι που πολλοί το θεωρούν πισωγύρισμα. Ναι. Το κανόνισα ήδη.
Φεύγω τον Ιούνιο για Λευκάδα για καλοκαίρι. Θα δουλεύω σε μια καφετέρια. Κανονισμένα όλα, ικανοποιητικός μισθός και σπίτι πληρωμένο για την αφεντιά μου.
Θα κάνω φίλους, θα χαμογελάω, θα 'μαι ξέγνοιαστη.
Το πρωί θα κάνω τα μπάνια μου μ' ένα τεράστιο daquiri φράουλα στο 'να χέρι και μ' ένα βιβλίο στο άλλο και το βράδυ θα πηγαινοφέρνω τις μπύρες στους τουρίστες χαμογελώντας και χοροπηδώντας ελαφρώς (αλά καλομοίρα-fame-story-η-πιο-καλή-γκαρσόνα-είμαι-εγώ φάση). Το μόνο μου άγχος θα 'ναι μη μου χυθεί ο καφές ή μη καώ απ' τον ήλιο και ξεφλουδίσω. Θα μυρίζω μόνιμα αντηλιακό καρύδα και δεν θα φορέσω ούτε μία φορά τζιν όλο το καλοκαίρι. Θα γεμίσω μπαταρίες και από Σεπτέμβρη βλέπουμε.

Βάζω λοιπόν τα πτυχία στο πατάρι, μαζεύω τα μπογαλάκια μου και πάω.. Συμφωνείς;


 image here

Do not go where the path may lead,
go instead where there is no path
and leave a trail.


- Ralph Waldo Emerson (1803 - 1882)  
 

Γαρίδα

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Η Παταπούφα κι ο Φασουλέτος

Νοσταλγία


Νόστος (=επιστροφή)  -  Άλγος (=πόνος)

"Ο πόνος που προκαλείται από την ανικανοποίητη λαχτάρα του γυρισμού"

Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου, να γυρίζει πίσω με το νου.  Δένομαι συναισθηματικά με άψυχα πράγματα που κάποτε σήμαιναν τόσα πολλά για μένα. Παλιές κούκλες, ζωγραφιές, παιχνίδια, χαρτάκια που ανταλλάζαμε στο σχολείο με ένα κόμπο στο στομάχι μη μας πιάσει ο δάσκαλος..

Ακούω ακόμα τη μαμά να μου λέει: "Πέτα τα! Έχει γεμίσει το σπίτι σκουπίδια!" Σκουπίδια;; Μα.. Είναι κομμάτια μου. Είναι εγώ. Είναι χαρές, λύπες, χαμόγελα και δάκρυα..

Με τα χρόνια τα περισσότερα χάθηκαν, πετάχτηκαν. Αλλά γλύτωσαν δύο σημαντικά κομμάτια που μαρτυρούν ότι υπήρξα κάποτε παιδί, πολύ πριν τη δουλειά, τους λογαριασμούς, τα βιογραφικά και την ανεργία να με κυνηγούν. Τότε που ανυπομονούσα να γίνω αυτό που είμαι σήμερα: μια "ανεξάρτητη" μονάδα σ' ένα τόσο άδικο παρόν και μ' ένα τόσο αβέβαιο μέλλον.. Μια εικόνα του εαυτού μου που έρχεται σε αντίθεση με αυτά που μου 'λεγαν γονείς και καθηγητές.. "Διάβασε, πήγαινε ταυτόχρονα στο σχολείο, στο φροντιστήριο, κάνε ιδιαίτερα, μάθε 10 γλώσσες και κάνα μουσικό όργανο, έπειτα σπούδασε, και αφού σε φουσκώσουμε με εφόδια σαν τη γαλοπούλα σε χριστουγεννιάτικο τραπέζι......αααα!!! Τότε!!!... Τότε θα μπορείς να 'χεις όλα όσα θες! Θα μπορείς να έχεις τη δουλειά των ονείρων σου, να ΄σαι ανεξάρτητη, να 'χεις χρόνο για τον εαυτό σου, να κάνεις όλα όσα θες τώρα.." 

Η Παταπούφα και ο Φασουλέτος. 


Τους κρατάω και περιμένω να έρθει η μέρα που μου υποσχέθηκαν..
Η μέρα να κάνω αυτό που ήθελα τότε.. Η μέρα να παίξω μαζί τους.

Γαρίδα

P.S.:
Μαμά, έπαιξα σαν παιδί και δεν σε κατηγορώ.. Απλά.. Αν γυρνούσα πίσω... Τώρα που ξέρω σε τι βοηθούν τα εφόδια που μου 'δωσες στην Ελλάδα, θα 'παιζα περισσότερο και θα σπούδαζα για χόμπι.