Το Βαγγέλης...

Συγκατοικούσα κάποτε μ'ένα σκύλο.. Τον φώναζα Ντόντι και όταν τον πρωτοέφερα σπίτι χωρούσε στη χούφτα μου. Τώρα ο Ντόντι, αν και γεράκος, είναι πιο ενεργητικός από ποτέ, στριφογυρνάει όλη μέρα λες κι έχει πάρει extacy, γαβγίζει πολύ και ζει με τους γονείς μου.. Τη θέση λοιπόν του Ντόντι, πήρε ο Βαγγέλης. Ή μάλλον καλύτερα το Βαγγέλης.. Το Βαγγέλης παραδόξως δεν είναι σκύλος.. Αλλά έχει πολλές ομοιότητες με το Ντόντι. Συνοπτικά οι διαφορές τους είναι ότι το Βαγγέλης είναι toilet trained (γεγονός πολύ ευχάριστο γιατί θα είχε γεμίσει το σπίτι σκατούλες, θα 'θελε βόλτες και δεν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο για τέτοια) και είναι πολύ πιο υπάκουος και εξυπηρετικός καθώς έχει αντίχειρα (έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να σου φέρει νερό, να σου μαγειρέψει, να σε πετάξει κάπου με το αυτοκίνητο, να πάει στο σούπερ για ψώνια..).

Μου θυμίζει όμως το Ντόντι γιατί είναι κι αυτός μαλλιαρός, αδύνατος, τσαχπίνης, τρέχει δεξιά κι αριστερά φωνάζοντας και χοροπηδώντας, χαίρεται, στεναχωριέται και θυμώνει χωρίς να υπάρχει ιδιαίτερος λόγος..

Το Βαγγέλης δεν αγοράζεται, δεν χαρίζεται, δεν πουλιέται.. Είναι μοναδικό και όπου κι αν τριγυρίζει περιέργως ξαναγυρνάει σπίτι μου και παρακαλάει να του ανοίξω τη πόρτα...

Γαρίδα
ΧΧΧ