Το πιστολάκι, το Κάτω Κουφονήσι και η βαλίτσα με τα ροδάκια

Μου αρέσει το camping.. Όταν λοιπόν μου προτάθηκε να πάμε στο Κάτω Κουφονήσι για camping δέχτηκα με μεγάλη ευκολία.
"Κοίτα όμως για να ξέρεις.. Εκεί που πάμε δεν θα 'χει τίποτα! Ούτε τουαλέτες, ούτε περίπτερα, ούτε ρεύμα.. Για ελεύθερο μιλάμε"
"Ναι μωρέ.. Σιγά..." Κι έλεγα από μέσα μου "Τι σημαίνει δηλαδή δεν έχει τίποτα;;; Ε.. Δεν θα 'χει εκεί που θα στήσουμε θα 'χει λίγο πιο κάτω..."
Άρχισα να ετοιμάζω βαλίτσες. Και πήρα και πιστολάκι (αμέ!) γιατί που ξέρεις; μπορεί να βρεθεί καμιά μπριζούλα..

Όταν έφτασα λοιπόν μετά από ώρες ταξίδι (γιατί παίρνεις πλοίο - πας Πάνω Κουφονήσι - φτάνεις μεσάνυχτα - κοιμάσαι παραλία - παίρνεις πρωί πρωί βαρκάκι
να σε περάσει απέναντι κι έφτασες!) διαπίστωσα τι σημαίνει η λέξη "τίποτα". Το νησί αυτό έχει μία ταβέρνα. Τελεία. Αυτό. Τίποτα άλλο.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου..

Και δώσ' του τώρα χαζοbimbo σέρνε το πιστολάκι και ότι άλλη βλακεία κουβάλησες στα κατσάβραχα!
Γιατί σαφώς είχα πάρει και βαλίτσα με ροδάκια.. Ααααα! Όλα κι όλα! (Δεν έχει δρόμους εννοείται το νησί. Είπαμε. Έχει μια ταβέρνα. Αυτό. Get over it.)

Αφού λοιπόν γκρίνιαξα-αγκομάχισα-έστησα σκηνή-έσκασα απ'τη ζέστη-φούσκωσα-ξεφούσκωσα...χαλάρωσα τελικά... Σταμάτησε και ο χρόνος..

Φάγαμε νοστιμιές, ήπιαμε, μεθύσαμε, μας πήρε ο ύπνος στη παραλία, τραγουδήσαμε, χορέψαμε...

Και τελικά αυτό το νησί έχει πολλά.. Έχει ζωντανούς ανθρώπους και χαμόγελα και ξεγνοιασιά..
Και μάλλον όλα αυτά είναι πιο σημαντικά από το πιστολάκι μου...







Γαρίδα