Η Ύδρα μου μιλάει...

Έχω την αίσθηση/παραίσθηση ότι η Ύδρα μου μιλάει..


Όχι όταν πήζει από κόσμο.. Χάνει λίγο η Ύδρα όταν βουλιάζει..
Όταν είμαστε σχεδόν μόνες μας και φυσάει.
Τότε είμαι σίγουρη ότι μου μιλάει.


Στο μπαλκόνι της Υδρονέττας άσε με ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο. Ξέχνα με εκεί να βλέπω τη θέα και να πίνω cocktails....



Ουφφφ... Μύρισε καλοκαίρι...

Γαρίδα

Το πιστολάκι, το Κάτω Κουφονήσι και η βαλίτσα με τα ροδάκια

Μου αρέσει το camping.. Όταν λοιπόν μου προτάθηκε να πάμε στο Κάτω Κουφονήσι για camping δέχτηκα με μεγάλη ευκολία.
"Κοίτα όμως για να ξέρεις.. Εκεί που πάμε δεν θα 'χει τίποτα! Ούτε τουαλέτες, ούτε περίπτερα, ούτε ρεύμα.. Για ελεύθερο μιλάμε"
"Ναι μωρέ.. Σιγά..." Κι έλεγα από μέσα μου "Τι σημαίνει δηλαδή δεν έχει τίποτα;;; Ε.. Δεν θα 'χει εκεί που θα στήσουμε θα 'χει λίγο πιο κάτω..."
Άρχισα να ετοιμάζω βαλίτσες. Και πήρα και πιστολάκι (αμέ!) γιατί που ξέρεις; μπορεί να βρεθεί καμιά μπριζούλα..

Όταν έφτασα λοιπόν μετά από ώρες ταξίδι (γιατί παίρνεις πλοίο - πας Πάνω Κουφονήσι - φτάνεις μεσάνυχτα - κοιμάσαι παραλία - παίρνεις πρωί πρωί βαρκάκι
να σε περάσει απέναντι κι έφτασες!) διαπίστωσα τι σημαίνει η λέξη "τίποτα". Το νησί αυτό έχει μία ταβέρνα. Τελεία. Αυτό. Τίποτα άλλο.
Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα όταν πρωτοπάτησα το πόδι μου..

Και δώσ' του τώρα χαζοbimbo σέρνε το πιστολάκι και ότι άλλη βλακεία κουβάλησες στα κατσάβραχα!
Γιατί σαφώς είχα πάρει και βαλίτσα με ροδάκια.. Ααααα! Όλα κι όλα! (Δεν έχει δρόμους εννοείται το νησί. Είπαμε. Έχει μια ταβέρνα. Αυτό. Get over it.)

Αφού λοιπόν γκρίνιαξα-αγκομάχισα-έστησα σκηνή-έσκασα απ'τη ζέστη-φούσκωσα-ξεφούσκωσα...χαλάρωσα τελικά... Σταμάτησε και ο χρόνος..

Φάγαμε νοστιμιές, ήπιαμε, μεθύσαμε, μας πήρε ο ύπνος στη παραλία, τραγουδήσαμε, χορέψαμε...

Και τελικά αυτό το νησί έχει πολλά.. Έχει ζωντανούς ανθρώπους και χαμόγελα και ξεγνοιασιά..
Και μάλλον όλα αυτά είναι πιο σημαντικά από το πιστολάκι μου...







Γαρίδα

Παίζοντας τη κολοκυθιά μ' ένα τσιγάρο...

Αποφάσισα -το γιατί δεν το 'χω βρει ακόμα θα το ψάξω στη πορεία- να κόψω το κάπνισμα.
Ξύπνησα μια μέρα κι είπα.. "Δεν ξαναγοράζω πακέτο. Μόλις τελειώσει αυτό που έχω πάπαλα"...
Κι έχω κρατήσει τώρα ένα πακέτο μια βδομάδα και καπνίζω με ρέγουλα.. Και μου 'χει μείνει ένα τσιγάρο.
Πως παίρνεις λοιπόν την απόφαση να κάνεις το τελευταίο σου τσιγάρο; Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή να το καπνίσεις το ρημάδι;

Το 'χω δίπλα μου και το κοιτάω. Το κρατάω για λίγο. Το ξαναβάζω στο πακέτο.. Το ξαναβγάζω..

Είναι μια σχέση χρόνων.. Πως να το κάνουμε. Είναι μια αρρωστημένη σχέση σαν κι αυτές που τις κρατάς μόνο για το σεξ.
Κι όταν σε ρωτάνε "τι σου προσφέρει όμως;;;"....δεν έχεις να απαντήσεις κάτι.

Γαρίδα

ΓΑΝΔΗ - ΒΕΛΓΙΟ

Η Γάνδη είναι πραγματικά υπέροχη. Με το που φτάνεις σ' αυτή τη πόλη έχεις την αίσθηση ότι προσγειώθηκες ξαφνικά σε παραμύθι.
Παντού ποταμάκια, γεφυρούλες, κάστρα, μεσαιωνικά κτήρια.. Περπατάς και ψάχνεις να βρεις που κρύβονται οι πριγκίπισσες κι οι ιππότες.
Και που να δεις τι γίνεται το βράδυ που ανάβουν τα λαμπιόνια! Υπερπαραγωγή!
Γενικά η Γάνδη για μένα είναι το ιδανικό μέρος να υπάρχεις. Έχει από όλα τα καλά. Έχει παραμύθι, έχει ζωή, έχει πολλά ποδήλατα, έχει βάφλες, έχει σοκολάτες, έχει μπύρες, έχει Έλληνες, Γάλλους, Πορτογάλους, Κινέζους, Αφρικανούς.. Τα πάντα έχει.. Εκεί για κάποιο λόγο οι άνθρωποι δεν γκρινιάζουν και δε σε κοιτούν περίεργα.
Ότι κι αν κάνεις - απ' όπου κι αν είσαι. Έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα του πολυπολιτισμικού


Αν πας λοιπόν στη Γάνδη, πήγαινε πιες καφέ στα Mokabon (μα να μην υπάρχει πουθενά στο κόσμο καλύτερος καφές..).
Φάε βάφλα από το σταθμό του τραίνου εκεί δίπλα από τα εισιτήρια στο μικρό μαγαζάκι που 'χει ένα χαμογελαστό κύριο μέσα.
Κάνε μια βόλτα να χορτάσεις παραμύθι και μετά πάρε μια μπύρα και κάτσε δίπλα στο ποτάμι.. Και θα με θυμηθείς!

Tourist info for young people: http://www.use-it.be/

Διάσπαρτα στο Βέλγιο υπάρχουν παραρτήματα use-it: Ντόπιοι, νέοι, εξυπηρετικοί και φιλικότατοι θα σε γεμίσουν με χάρτες, flyers, τσουμπλέκια και πολλές χρήσιμες πληροφορίες σχετικά με το που θα πας-τι θα δεις-που να φας-που να πιεις κτλ.

Γαρίδα

ΤΣΙΝΤΖΙΝΑ ΛΑΚΩΝΙΑΣ - ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ

Είσαι σ’ένα αυτοκίνητο.. Και πας, και πας.. Μέχρι που χάνεις το σήμα στο κινητό.

Είσαι που λες στη μέση του πουθενά και σε πιάνει «αστική κρίση».. «Δεν έχω σήμα.. Κι άμα γίνει κάτι εδώ; Τι γίνεται μετά; Κι άμα πάθουμε τίποτα; Τι το θέλαμε τώρα πρωτοχρονιάτικα αυτό; Να πάμε να αποκλειστούμε;».

Και μετά από στροφές και στενά δρομάκια βρίσκεις σε μια τρύπα ανάμεσα στα βουνά και στα δέντρα ένα τόσο δα μικρόκοσμο.. Με μια πλατεία.. Κι ένα πέτρινο κτήριο εκεί στη μέση. Το ΣΧΟΛΑΡΧΕΙΟ.

Βάζεις το χέρι σου μη σε τυφλώνει ο ήλιος, κοιτάς γύρω κι αναρωτιέσαι «Που είναι ο κόσμος;».

Έτσι όπως είσαι λοιπόν με τη βαλίτσα στο χέρι και χαζεύεις, σου κάνει νόημα ο Αντώνης από μακριά και λέει σιγανά «Καλως ήρθατε! Ελάτε να σας κεράσω ρακές!». Πλησιάζεις.. Ωραίος τύπος ο Αντώνης. Παντρεύτηκε τη Μαρία, κρητικιά, εξού και οι ρακές.. Εκεί που κάθεσαι έρχεται κι ο Θανάσης κι ο Λάκης.. Κι έρχονται και ομελέτες και πίτες και λουκάνικα και μυζηθροπιτάκια με μέλι.. Και το μέρος αποχτά ζωή και μυρωδιές και γέλια.. Κι έχεις στουμπώσει κι όλας απ’το πολύ φαί!

Μαθαίνεις ότι το ΣΧΟΛΑΡΧΕΙΟ ήταν το σχολείο του χωριού. Κτήριο του 1891. Τώρα είναι ξενώνας και οι αίθουσες έγιναν δωμάτια.

Ζητάς το λογαριασμό (και τρέμεις και ιδρώνεις μ’όλα αυτά που κατανάλωσες).. Δε σου δίνουν σημασία! Μόνο λένε «Χαλάααρωσε.. Πιες, φάε και τα βρίσκουμε..».

Πας να αφήσεις τα πράγματά σου (είσαι κι από ταξίδι..) και σου λένε «Α! Που ‘στε; Ξεκουραστείτε! Το βράδυ έχει πάρτυ! Θα ανάψουμε φωτιά στη πλατεία, θα ‘χει και βεγγαλικά.. Θα ‘ναι ωραία!».

Ανεβαίνεις κάτι σκαλιά και μπαίνεις σε μια σάλα με τζάκι και χαμογελάς και λες «είναι ωραία εδώ!».

Εκείνη λοιπόν τη στιγμή που χαμογέλασες, ξεχνάς και το κινητό που δεν έχει σήμα, και την πόλη, και το λογαριασμό.. Κι έχεις μπει στο κλίμα!

Κάπως έτσι μαγεύτηκα.. Λίγο το τζάκι, λίγο οι άνθρωποι, λίγο οι κατάλογοι που ήταν σαν παλιό αναγνωστήριο δημοτικού, λίγο το μπαράκι στη πλατεία και η φωτιά στη μέση, λίγο η γίδα η βραστή μετά το πάρτυ...

Περισσότερες πληροφορίες: http://www.tsintzina.gr/

Γαρίδα